Lion Heart Ultra Cross triathlon 2018
Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover de race waar ik verliefd op was geworden tijdens het lezen van een artikel op een triathlon website en het zien van de beelden op de lion heart website. Uiteindelijk heb ik twee kameraden kunnen overtuigen om samen dit Bulgaars avontuur te beleven. Op woensdag reisden we af voor een korte week fietsen, zwemmen en pinten drinken aan de golf van Perla.
De avond voor de wedstrijd was er de verplichte briefing waar ik een persoonlijke tolk kreeg toegewezen om alle info te vertalen. Daar werd als snel duidelijk dat wedstrijden in Bulgarije toch andere risico’s inhouden dan de wedstrijden die wij hier gewend zijn in ons Belgen landje. Er werd ons op het hart gedrukt dat we bij nood elkaar moeten helpen (al spreekt dat voor zich natuurlijk), want het rescue team kan meer dan een uur op zicht laten wachten in dit onherbergzame gebied. Verder moest er ook opgelet worden dat we niet verloren fietsten zodat we zeker niet op Turks grondgebied verzeilden. (Erdogan heeft het niet zo voor triatleten blijkbaar) Om deze reden kreeg elke deelnemer een GPS tracker mee tijdens het fietsen en lopen. Verder moesten alle documenten en verklaringen voorgelegd worden om te mogen starten. Het enige item tussen de verplichte uitrusting dat mijn wenkbrauwen deed fronsen waren de fietshandschoentjes.
De wedstrijddag begon om 4u met twee bananen en een Bulgaarse gevulde koek (Eens wat anders dan mijn beproefde ontbijt van witte boterhammen met kweeperengelei.) en wat cola. Nadien alle bidons klaarmaken en op naar de het lionheart basecamp. De fiets en de spullen werden in de wisselzone gezet en het aftellen tot de start kon beginnen. De zee lag er zo vlak als een spiegel bij dus dat zwemmen zou wel lukken. Ondertussen waren ook mijn begeleiders aangekomen op de startlocatie en kon de dag beginnen.
Het startschot werd gegeven en een tweehonderdtal zwemmers stormden de zee in. De zwemstart was verbazend rustig en ik kon al snel mijn ritme vinden. Het water was kraakhelder en lekker warm. De enige hindernissen die we onderweg moesten trotseren waren de kwallen die af en toe onze weg kruisten. Na twee lusjes zwemmen kon ik terug richting strand keren. Tijdens de laatste honderd meter had ik één kwal niet gezien met een genetelde neus en oksel als gevolg. Na de zwemproef wisten mijn kameraden me te vertellen dat ik rond de tiende positie zat, met de deelnemers van de aflossingskoers tussen de solo’s was dat echter niet helemaal duidelijk.
Na een snelle wissel konden we richting de “Strandzha mountains” fietsen. Eerst moesten we ons een weg banen door het Bulgaarse verkeer wat met behulp van de politie en de seingevers prima lukte alvorens we de wildernis indoken. Het fietsparcours was niet al te technisch maar niet zonder gevaar. De paden zaten val diepe geulen en overal lagen er scherpe keien ter grootte van een vuist. Terwijl ik over die paden fietste werd het me wel duidelijk waarom dat die fietshandschoentjes verplicht waren. Ondertussen kon ik steeds minder atleten inhalen en op de voorlaatste bevoorrading vertelden ze mij dat ik in vierde positie fietste en dat de derde nog zeker in te halen was.
Met die info ging ik voluit door om die derde plaats te pakken. Ondertussen kon ik nog wel fietsers van de relay wedstrijd inhalen, maar die derde ultra bleef maar uit het zicht. Bij de laatste bevoorrading informeerde ik nogmaals in welke positie ik fietste en bleek uiteindelijk dat ik de eerste ultra deelnemer was en een fikse voorsprong had. Tijdens het laatste stukje fietsen kwam ik nog een landschildpad tegen die zich snel in haar schelp terugtrok. Bij het binnenkomen van de wisselzone weerklonk het applaus en het gejuich, zoiets had ik nog niet meegemaakt.
De loopschoenen en camelback gingen aan en ik kon beginnen aan mijn halve marathon. De vorige dagen waren er massaal vervelende vliegjes die rond je vlogen aanwezig, maar vandaag hadden er blijkbaar toch een hele hoop congé, wat het lopen aangenamer maakte dan verwacht. De loopronde was een prachtige aaneenschakeling van kliffen, eikenbossen, verlaten stranden en dolmen. Na tien kilometer moest het strand overgestoken worden en daar vertelden mijn maten dat ik volgens de GPS gegevens waarschijnlijk twintig minuten voorsprong had. Ondertussen begon ik te dromen van de overwinning, al mag het vel van de beer niet verkocht worden voor die is geschoten. Na vijftien kilometer was er een keerpunt van ongeveer een kilometer waar het duidelijk werd dat de voorsprong inderdaad ruim was (geen ultra deelnemer gezien). Er moesten nog zes kilometer afgelegd worden in de prachtige natuur. Tijdens de laatste kilometer fietsten mijn makkers nog even mee en zo konden we deze prachtige wedstrijd afronden.
Het interview na de aankomst was wat onwennig maar de buit was binnen. Achteraf bleek dat ik 50 minuten voorsprong had op de tweede. Daags nadien was er de award ceremonie waar zowat iedereen een prijs kreeg. Uiteindelijk kreeg ik drie medailles rond mijn nek, goodies en een cheque van 1000lev. En kon ik mijn compagnons trakteren in het beste restaurant van Primorsko.
Ik raad iedereen aan om een keertje te starten in deze wedstrijd. De organisatie is super professioneel en ze hebben het hart op de juiste plek. Ze organiseren de wedstrijd om de streek en het eco-toerisme te promoten en steunen ook nog enkele goede doelen.
Meer info vind je via:
https://www.slowtwitch.com/Lifestyle/Triathlon_in_Bulgaria_6302.html
Wim
