Categorie: Ongecategoriseerd

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover de race waar ik verliefd op was geworden tijdens het lezen van een artikel op een triathlon website en het zien van de beelden op de lion heart website. Uiteindelijk heb ik twee kameraden kunnen overtuigen om samen dit Bulgaars avontuur te beleven. Op woensdag reisden we af voor een korte week fietsen, zwemmen en pinten drinken aan de golf van Perla.

De avond voor de wedstrijd was er de verplichte briefing waar ik een persoonlijke tolk kreeg toegewezen om alle info te vertalen. Daar werd als snel duidelijk dat wedstrijden in Bulgarije toch andere risico’s inhouden dan de wedstrijden die wij hier gewend zijn in ons Belgen landje. Er werd ons op het hart gedrukt dat we bij nood elkaar moeten helpen (al spreekt dat voor zich natuurlijk), want het rescue team kan meer dan een uur op zicht laten wachten in dit onherbergzame gebied. Verder moest er ook opgelet worden dat we niet verloren fietsten zodat we zeker niet op Turks grondgebied verzeilden. (Erdogan heeft het niet zo voor triatleten blijkbaar) Om deze reden kreeg elke deelnemer een GPS tracker mee tijdens het fietsen en lopen. Verder moesten alle documenten en verklaringen voorgelegd worden om te mogen starten. Het enige item tussen de verplichte uitrusting dat mijn wenkbrauwen deed fronsen waren de fietshandschoentjes.

De wedstrijddag begon om 4u met twee bananen en een Bulgaarse gevulde koek (Eens wat anders dan mijn beproefde ontbijt van witte boterhammen met kweeperengelei.) en wat cola. Nadien alle bidons klaarmaken en op naar de het lionheart basecamp. De fiets en de spullen werden in de wisselzone gezet en het aftellen tot de start kon beginnen. De zee lag er zo vlak als een spiegel bij dus dat zwemmen zou wel lukken. Ondertussen waren ook mijn begeleiders aangekomen op de startlocatie en kon de dag beginnen.

Het startschot werd gegeven en een tweehonderdtal zwemmers stormden de zee in. De zwemstart was verbazend rustig en ik kon al snel mijn ritme vinden. Het water was kraakhelder en lekker warm. De enige hindernissen die we onderweg moesten trotseren waren de kwallen die af en toe onze weg kruisten. Na twee lusjes zwemmen kon ik terug richting strand keren. Tijdens de laatste honderd meter had ik één kwal niet gezien met een genetelde neus en oksel als gevolg. Na de zwemproef wisten mijn kameraden me te vertellen dat ik rond de tiende positie zat, met de deelnemers van de aflossingskoers tussen de solo’s was dat echter niet helemaal duidelijk.

Na een snelle wissel konden we richting de “Strandzha mountains” fietsen. Eerst moesten we ons een weg banen door het Bulgaarse verkeer wat met behulp van de politie en de seingevers prima lukte alvorens we de wildernis indoken. Het fietsparcours was niet al te technisch maar niet zonder gevaar. De paden zaten val diepe geulen en overal lagen er scherpe keien ter grootte van een vuist. Terwijl ik over die paden fietste werd het me wel duidelijk waarom dat die fietshandschoentjes verplicht waren. Ondertussen kon ik steeds minder atleten inhalen en op de voorlaatste bevoorrading vertelden ze mij dat ik in vierde positie fietste en dat de derde nog zeker in te halen was.

Met die info ging ik voluit door om die derde plaats te pakken. Ondertussen kon ik nog wel fietsers van de relay wedstrijd inhalen, maar die derde ultra bleef maar uit het zicht. Bij de laatste bevoorrading informeerde ik nogmaals in welke positie ik fietste en bleek uiteindelijk dat ik de eerste ultra deelnemer was en een fikse voorsprong had. Tijdens het laatste stukje fietsen kwam ik nog een landschildpad tegen die zich snel in haar schelp terugtrok. Bij het binnenkomen van de wisselzone weerklonk het applaus en het gejuich, zoiets had ik nog niet meegemaakt.

De loopschoenen en camelback gingen aan en ik kon beginnen aan mijn halve marathon. De vorige dagen waren er massaal vervelende vliegjes die rond je vlogen aanwezig, maar vandaag hadden er blijkbaar toch een hele hoop congé, wat het lopen aangenamer maakte dan verwacht. De loopronde was een prachtige aaneenschakeling van kliffen, eikenbossen, verlaten stranden en dolmen. Na tien kilometer moest het strand overgestoken worden en daar vertelden mijn maten dat ik volgens de GPS gegevens waarschijnlijk twintig minuten voorsprong had. Ondertussen begon ik te dromen van de overwinning, al mag het vel van de beer niet verkocht worden voor die is geschoten. Na vijftien kilometer was er een keerpunt van ongeveer een kilometer waar het duidelijk werd dat de voorsprong inderdaad ruim was (geen ultra deelnemer gezien). Er moesten nog zes kilometer afgelegd worden in de prachtige natuur. Tijdens de laatste kilometer fietsten mijn makkers nog even mee en zo konden we deze prachtige wedstrijd afronden.

Het interview na de aankomst was wat onwennig maar de buit was binnen. Achteraf bleek dat ik 50 minuten voorsprong had op de tweede. Daags nadien was er de award ceremonie waar zowat iedereen een prijs kreeg. Uiteindelijk kreeg ik drie medailles rond mijn nek, goodies en een cheque van 1000lev. En kon ik mijn compagnons trakteren in het beste restaurant van Primorsko.

Ik raad iedereen aan om een keertje te starten in deze wedstrijd. De organisatie is super professioneel en ze hebben het hart op de juiste plek. Ze organiseren de wedstrijd om de streek en het eco-toerisme te promoten en steunen ook nog enkele goede doelen.

Meer info vind je via:

https://lionheart.bg

https://www.slowtwitch.com/Lifestyle/Triathlon_in_Bulgaria_6302.html

Wim

• 

• 

• 

10.10.2015…staat voor altijd gegrift in m’n geheugen.The Ironman of Hawaii,Kona.Ik had nooit durven hopen dat ik hier ooit terecht zou kunnen komen,maar het lot bepaalde mee dat het toch zou gebeuren. Na een bewogen heenreis,we waren 2,5 dag onderweg , kwamen we aan in een warm,zwoel Kona.Ons appartement was ruim , en koel,en lag langs het loopparcours.Overal atleten,lopend , fietsend…geweldig uitzicht.Door de late aankomst had ik al 2 groepstrainingen gemist,dus dinsdag ging ik ’s ochtends al wat zwemmen.Prachtig,,,,,net een levensgroot aquarium…vissen van allerlei kleuren en vormen zwommen rondom alle atleten,alsof het de normaalste zaak van de wereld was.Koraal overal….echt prachtig.’s Namiddags zou ik een looptraining afwerken,maar pijn schoot in m’n voet, hoe langer hoe meer,dus ik besliste na 5,5 km te stoppen.’s Morgens ging ik dan maar fietsen,70 km wilde ik doen,maar ook daar werd ik door pijn gevloerd en na 20 km stond ik terug thuis.’s Namiddags haalden we mijn startnummer op,en ging ik te rade bij een dokter.Die stelde me pijnstillers voor,die ik samen met m’n ontstekingsremmers moest nemen,en dat deed ik dus.Resultaat:’s avonds zo mottig als een krab.Toch wilde ik volhouden,in de hoop opgeknapt te zijn tegen zaterdag.Die medicamenten nam ik tot donderdagmiddag.Ik ben gestopt omdat ik sliep waar ik zat,en dat kon niet de bedoeling zijn.Vrijdagavond kregen we nog een pastaparty van de organisatie Hannes Hawaii Tours,waarbij we geboekt hadden,en oef….de eerste maaltijd die smaakte.Zaterdag heel vroeg op…ik nam geen medicatie,maar besliste van ze mee te nemen.Het zwemgedeelte is -gezien de uitslag-niet goed gegaan…toch had ik tijdens het zwemmen wel een goed gevoel.Ik denk dat de medicatie z’n parten speelde,want alleen al van m’n banden op te pompen’s morgens was ik bekaf.Toen sloeg er al een lichte paniek om m’n hart.Enfin,voor de zwemstart moesten we al 10′ watertrappelen…ik dus al bibberen.?en eindelijk waren we weg.Na meer dan 2u kwam ik uit het water, en zat te springen op m’n stoel van de kou.Handdoeken op m’n schouders brachten soelaas,en weg was ik voor de fietsproef.De warme woestijnwind en de hete macadam van de weg maakten het fietsgedeelte behoorlijk zwaar.Daarmee gepaard nog een zware zijwind die het plaatje kompleet maakte.In de wisselzone was ik blij van eindelijk aan het loopgedeelte te kunnen beginnen.Ik schoot weg als een speer,superblij dat ik m’n voet nauwelijks voelde.Tot op km 6…we hadden een eerste helling achter de rug en de voet stak weer behoorlijk.Ik besliste van te stappen,om mijn voet zoveel mogelijk te sparen,en zo afwisselend met stappen toch nog goed te kunnen finishen.Maar ook stappen deed pijn en werd al snel manken.Toch bleef ik proberen af en toe te joggen….tot ik op km 32-ik was net terug even begonnen-over een oranje kegel struikelde..er schoot een stekende pijn in m’n kuit,en ik dacht meteen aan een contractuur.Joggen was er niet meer bij…vanaf toen was het enkel nog manken..manken en tellen of ik de eindstreep nog zou kunnen halen , binnen de vooropgestelde tijd.Maar ik haalde het…de steun van familie,collega’s en vrienden op facebook,de vele sms’jes,ze hielden me gaande.Dankjewel allemaal.Mede dankzij jullie ben ik een Hao Kane ( Iron Man ).Ik liet ondertussen een echo nemen : vetweefsel is nig steeds ontstoken,achillepees is nu ook ontstoken,scheurtje in m’n kuit en een trombose.Dringend tijd om m’n lijf wat rust te geven,maar ik heb het er heel moeilijk mee te denken dat dit m’n laatste full ironman geweest is.We’ll see what the future brings.

Monique

De gewoonte om elke zomer een wedstrijd over de volledige afstand af te handelen, deed mij ook dit jaar weer naar het ondertussen vertrouwde Almere afreizen. Met wat twijfels over mijn loopbenen, maar gewapend met een hoop tips en deskundige advies van de doorgewinterde atleten van onze club stond ik te wachten voor de start. De trouwste supporters waren eveneens van de partij. Zij lieten het ontbijt wachten om ’s morgens vroeg in kou toch nog een beetje warmte te schenken. Het zwemmen ging goed, na 1u6 stond ik terug aan wal en dit keer zonder maagproblemen. De wind was zoals het hoort in de vlakke polders weer goed vertegenwoordigd tijdens het fietsonderdeel. Na 6u37 wedstrijd werd de fiets terug op z’n plek gezet en gingen de loopschoenen aan. De altijd enthousiaste supporters van Almere en het kat en muisspelletje tussen mij en een Geelse triatleet maakten er een mooie marathon van. Tevreden met mijn nieuwe besttijd en het verslagen van die GETC-atleet liep ik na 10u24 over de finish.

Wim

• 

• 

• 

• 

Omdat ik de Ironman van Klagenfurt in 2012 moest afleggen bij een hittegolf van 40 graden , had ik beslist mijn kans nog 1x te wagen , in een ironman onder iets aangenamere omstandigheden . Mijn keuze viel op Nice . De lichte zeebries zou een eventuele warmte zeker teniet doen . Natasja , Eddy en ik trokken donderdag richting zuiden.
Eens in St Laurent – du – Var aangekomen,een kwartiertje rijden van Nice , genoten we van de uitgebreide pasta-party op vrijdagavond en de briefing , die tegelijkertijd op een groot scherm verscheen . De pasta – party vond plaats in een grote buitentuin ,waar gezellige tafels en kubus-zitjes waren opgesteld , en waar atleten zich tegoed konden doen aan vers fruit , pasta , broodvaria , pizza , etc…. Om helemaal in de stemming te komen ging de briefing vooraf van beelden en filmmateriaal van andere iron man’s , later op het jaar , in Europa ( oa ook die van Maastricht ) . Zaterdagochtend stond nog een ochtendloopje van 40’ op’t programma , en na het ontbijt nog een fietstoertje van een uur , om zo in de namiddag rustig te kunnen relaxen op het strand . Relaxen … in zover dat kon , want mijn loopje was allesbehalve vlot gegaan : steek in de zij , pijn in de kuit …. stress-perikelen zeker ?
’s Avonds checkten we de fiets in , en kon ik alvast kennis maken met een mededingster v Oudenaarde . Zij verzekerde me dat het een zwaar fietsparcours was , want dat ze het al een paar keer met de club gedaan had …. OK … dat is hoopgevend ? ! J 
En dan zondag D-day : ondanks dat we hoopten op een iets minder warme dag op race-day , was het reeds van’s morgens behoorlijk warm .
Het viel me op dat de wisselzone enorm groot was , en dat ik behoorlijk ver moest stappen eer ik in-en uit die zone was . Ik geraakte alleszins op tijd aan de start , met wetsuit zwemmen deze keer – oef ! – en weg waren we . Het zwemmen ging behoorlijk vlot : ik heb eens te meer geleerd van klop te krijgen , maar weet nu ook hoe je klop terug geeft J . Eddy schreeuwde me bij de “ Ausrtalian exit “ weer het water in . Resultaat : 1u23 – een half uur sneller dan in 2012 ! En dan hup , de wisselzone in en de fiets mee aan de hand . Er stond echter een lange rij atleten aan te schuiven langszij , dus kroop ik zonder nadenken onder de rekken door en stak zo de lange file voor . Yes ! En weg was ik …. gestart aan het veelbelovend fietsparcours . Het was inderdaad zo mooi en pittig zoals Rudy had gezegd , en het ging ook grotendeels bergafwaarts vanaf km 125 , zoals Benny had verteld . Pijn in m’n knie van voor km 100 , en super-brandende voetzolen deden me niet echt uitkijken naar het loopparcours . Maar ik zat nog niet in m’n loopschoenen , of de pijn was weg ! Een lieftallige dame smeerde m’n schouders nog in met zonnecreme en ik was er klaar voor .Eddy en Natasja schreeuwden de ziel uit hun lijf – ook al zei ik dat ik dit nooit nog zou doen – wat me gelijk een serieuze duw in de rug gaf . Ik had gelijk van bij’t begin een goed tempo , dat ik kon volhouden tot aan de 3de ronde van 10 km . Toen leek ik stil te vallen . Ik zag plots Erik ( De Vries en Monique ) langszij verschijnen , en dat gaf me vleugels om door te sjeezen tot de finish . Eddy , Natasja , Erik , Monique…. een heel erg warm dankjewel . Jullie maakten absoluut het verschil ! De crash in ons eerste cafe deed ons genieten van een koele guiness ! mmmmmm. De dag nadien , aanwezig op de Hawaii slots-uitreiking ( dat wilden we toch eens meegemaakt hebben ) gebeurde het meest overwachtte : met mijn 4de plaats in de reeks dames 50-54 kaapte ik een tiket voor Hawaii weg , omdat er een extra ticket ter beschikking gesteld werd . Ongelofelijk : Hawaii , here we come !!!!

VERSLAG NIEUWSBLAD

Monique

Om de zomer passend af te sluiten vertrok ik zaterdag 13 naar het EK long distance in Almere. Om zeven uur knalt voor het eerst het kanon en kan de elite aan de wedstrijd beginnen. Ik werk nog snel een gelleke naar binnen en kan nu ook te water gaan. Nog eventjes geduld en om tien na zeven klinkt ook voor ons het startschot. Het eerste rondje verloopt met het nodige trekken en duwen en bij de tweede ronde word ik toch weer wat zeeziek. Na één uur en 9 minuten klim ik aan wal en spring op m’n fiets. Al fietsend door het centrum richting dijk gaat alles vlot. Eenmaal daar is het wel wat anders. Wind op kop, en dit voor 30km aan een stuk. Een blik op mijn fietscomputer zegt dat ik slechts een snelheid van 26 km/u haal en straks moet dit stuk nog een keertje gefietst worden. Dat wordt tanden bijten. Na de tweede keer stampen op de dijk heb ik wat pijn in de onderrug en verlang ik al naar mijn loopschoenen. Na zeven uur wedstrijd kan ik eindelijk mijn fiets terug op stal zetten. Het eerste looprondje van zes gaat vlot. Ik moet me zelfs wat intomen. De kilometers vorderen en alles verloopt prima. Na 21km alles OK. Na 28km nog steeds alles OK. Ik verwacht elk moment de man met de hamer, maar die kan ik voorlopig voor blijven. Bij de volgende doortocht, aan kilometer 35 voel ik hier en daar al wat spierkrampen opkomen maar ik kan nog steeds blijven lopen. Op 3km van de finish toch even stretchen om die kramp uit de hamstrings te dwingen. Nog even doorbijten en met een marathon van 3u45 kan ik finishen. Met een tijd van 10u52 en een 130e plaats ben ik weer dik tevreden. En nu op naar de Hel!

Wim

• 

• 

• 

• 

13 april was Hetric goed vertegenwoordigd op de eerst Lake duathlon. Op het zware parcours werd er in de voormiddag gestreden op de korte afstand met een mooie derde plaats voor Karim Nuydens. ’s Namiddags op de lange afstand kon Hetric weer beslag leggen op twee podiumplaatsen. Annick Caers behaalde zilver bij de dames en Tony Goossens werd derde bij de mannen. Wim Sterckx eindigde 14e. William Bush die volop in de bouwwerken zit had nood aan ontspanning en eindigde zonder noemenswaardige trainingsarbeid knap 24e.
Wim

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Vrijdag zijn de echte atleten eerst nog gaan zwemmen voordat Rudi, Swa, Liesbeth, Monique en Benny richting Spa gereden zijn.
Het weer zag er niet zo goed uit maar we hebben eerst goed gegeten en zijn dan vertrokken voor een tocht van 80 km met halverwege
een koffie stop met een stuk taart van 30 cm. Het belangrijkste was dat we zijn droog gebleven en we hebben zelfs het laatste uur nog een zalig zonnetje gekregen. 
Zaterdag zijn we ’s morgens eerst gaan lopen waarna we een stevig ontbijt hebben genomen. Daarna zijn de Rudi en Reinout gaan MBK’en en de rest is met de koersfiets een toerke gaan doen. We hebben maar een 50 km gereden omdat het halverwege begon te regen, wij zijn dan wel gaan schuilen 
en een koffie gaan drinken in een voetbal kantine met de naam “GOE”, een gepaste naam voor Goedele die er natuurlijk ook bij was.
De twee mannen die gaan fietsen waren met de MTB kwamen bevroren thuis, de Reinout is zelfs met zijn muts in het bad gaan zitten.
’s Avonds zijn we gaan eten in de mes officieren: een drie gangen menu, gewoon geweldig goed en dik in orde.
Zondag zijn we ’s morgens weer gaan lopen en na het lopen hebben we opnieuw een stevig ontbijt genomen. Daarna zijn Rudi, Reinout, Jef en de Swan het parcours gaan verkennen in Nisramont. Liesbeth, Monique, Tinne, Goe en den Benny zijn een klein toerke gaan fietsen met na 10 km al een koffie stop. Dan hebben we alle restjes nog opgegeten die nog in de frigo staken voor om 17u00 terug naar huis te rijden. Langs deze weg danken we vooral de Rudi die dit allemaal geregeld heeft voor een weekendje Spa Vanwege Benny, Liesbeth, Tinne, Jef, Reinout, Swa, Goe, Monique.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Zondag 2 maart stonden er enkele Hetricers aan de start van de duatlon in Bel.
Maurice Sterckx en Karim Nuydens namen deel aan de korte afstand.
Tony Goossens en Wim Sterckx kozen voor de langere afstand. Op het snelle parcours eindigde Karim als 22e, Maurice werd 51e.
Tony werd knap derde en Wim eindigde 13e

Wim

Langs deze weg wil ik alle leden van Hetric en sympathisanten een voorspoedig 2014 wensen.

Het bestuur wil ik bedanken voor mijn mooie loopschoenen(waardebon) die gekregen heb als clubkampioen 2013.
Bij deze daag ik ook iedereen van Hetric uit .
’T zal niet gemakkelijk zijn.

Verder wens ik onze slijkduivels van de hel een dikke proficiat met hun knalprestaties.
Hetric stond er weer.
Misschien volgt er nog een verslagje van hun “sportieve” uitspattingen.

Sportieve groeten

Roel