Verslag kona 2015

10.10.2015…staat voor altijd gegrift in m’n geheugen.The Ironman of Hawaii,Kona.Ik had nooit durven hopen dat ik hier ooit terecht zou kunnen komen,maar het lot bepaalde mee dat het toch zou gebeuren. Na een bewogen heenreis,we waren 2,5 dag onderweg , kwamen we aan in een warm,zwoel Kona.Ons appartement was ruim , en koel,en lag langs het loopparcours.Overal atleten,lopend , fietsend…geweldig uitzicht.Door de late aankomst had ik al 2 groepstrainingen gemist,dus dinsdag ging ik ’s ochtends al wat zwemmen.Prachtig,,,,,net een levensgroot aquarium…vissen van allerlei kleuren en vormen zwommen rondom alle atleten,alsof het de normaalste zaak van de wereld was.Koraal overal….echt prachtig.’s Namiddags zou ik een looptraining afwerken,maar pijn schoot in m’n voet, hoe langer hoe meer,dus ik besliste na 5,5 km te stoppen.’s Morgens ging ik dan maar fietsen,70 km wilde ik doen,maar ook daar werd ik door pijn gevloerd en na 20 km stond ik terug thuis.’s Namiddags haalden we mijn startnummer op,en ging ik te rade bij een dokter.Die stelde me pijnstillers voor,die ik samen met m’n ontstekingsremmers moest nemen,en dat deed ik dus.Resultaat:’s avonds zo mottig als een krab.Toch wilde ik volhouden,in de hoop opgeknapt te zijn tegen zaterdag.Die medicamenten nam ik tot donderdagmiddag.Ik ben gestopt omdat ik sliep waar ik zat,en dat kon niet de bedoeling zijn.Vrijdagavond kregen we nog een pastaparty van de organisatie Hannes Hawaii Tours,waarbij we geboekt hadden,en oef….de eerste maaltijd die smaakte.Zaterdag heel vroeg op…ik nam geen medicatie,maar besliste van ze mee te nemen.Het zwemgedeelte is -gezien de uitslag-niet goed gegaan…toch had ik tijdens het zwemmen wel een goed gevoel.Ik denk dat de medicatie z’n parten speelde,want alleen al van m’n banden op te pompen’s morgens was ik bekaf.Toen sloeg er al een lichte paniek om m’n hart.Enfin,voor de zwemstart moesten we al 10′ watertrappelen…ik dus al bibberen.?en eindelijk waren we weg.Na meer dan 2u kwam ik uit het water, en zat te springen op m’n stoel van de kou.Handdoeken op m’n schouders brachten soelaas,en weg was ik voor de fietsproef.De warme woestijnwind en de hete macadam van de weg maakten het fietsgedeelte behoorlijk zwaar.Daarmee gepaard nog een zware zijwind die het plaatje kompleet maakte.In de wisselzone was ik blij van eindelijk aan het loopgedeelte te kunnen beginnen.Ik schoot weg als een speer,superblij dat ik m’n voet nauwelijks voelde.Tot op km 6…we hadden een eerste helling achter de rug en de voet stak weer behoorlijk.Ik besliste van te stappen,om mijn voet zoveel mogelijk te sparen,en zo afwisselend met stappen toch nog goed te kunnen finishen.Maar ook stappen deed pijn en werd al snel manken.Toch bleef ik proberen af en toe te joggen….tot ik op km 32-ik was net terug even begonnen-over een oranje kegel struikelde..er schoot een stekende pijn in m’n kuit,en ik dacht meteen aan een contractuur.Joggen was er niet meer bij…vanaf toen was het enkel nog manken..manken en tellen of ik de eindstreep nog zou kunnen halen , binnen de vooropgestelde tijd.Maar ik haalde het…de steun van familie,collega’s en vrienden op facebook,de vele sms’jes,ze hielden me gaande.Dankjewel allemaal.Mede dankzij jullie ben ik een Hao Kane ( Iron Man ).Ik liet ondertussen een echo nemen : vetweefsel is nig steeds ontstoken,achillepees is nu ook ontstoken,scheurtje in m’n kuit en een trombose.Dringend tijd om m’n lijf wat rust te geven,maar ik heb het er heel moeilijk mee te denken dat dit m’n laatste full ironman geweest is.We’ll see what the future brings.

Monique